Ég hélt það kæmi aldrei að þessu en ég hálf skammast mín fyrir að vera Íslendingur í augnablikinu af hverju..... Í gær þegar ég flétti blaðinu er stór mynd af Herra Ólafi Ragnari og hann húðskammar m.a. Svía fyrir að styðja ekki við bakið á Íslendingum á þessum raunartímum sem kreppan er. Segir að Íslendingar ættu kannski að leita sér að nýjum vinum (hvar ætlar hann að leita að þeim á facebook kannski?) og svo stóð að hæstvirtur forseti okkar hafi boðið Rússum að kaupa herstöðina í Keflavík- sællllll er ekki í lagi heima hjá honum- eigum við að ræða það eitthvað.
Held að Íslendingar þurfi aðeins að líta í eigin barm, hverjir eru það sem hafa lifað langt um efni fram í fjöldamörg ár, einhvern tíma hlýtur að koma að skuldadögum- það höfum við hin lært alla vega. Nú er ég ekki að alhæfa þetta um alla Íslendinga dont get me wrong en einhverra hluta vegna lentum við í þessarri aðstöðu. Að einhverjir gaurar hafi misskilið matador og skilið spilaborðið eftir heima en haldið leiknum áfram með peningana er leiðinlegt.

Ef ég tala nú um skemmtilegri hluti þá voru tónleikarnir meiriháttar, kúrsinn var fínn (fyrir utan norðmanninn sem talaði aðeins of hratt þannig að ég skildi ekki alveg hvað hann var að tala um) góður félagsskapur, ég fékk far heim af flugvellinum í sportbíl (ég get ekki að því gert en ég elska hraðskreiða sportbíla, sérstaklega þegar maður þekkir eigandann og fær far hjá honum=)) Á kúrsinum fékk ég ansi skemmtilegt flashback hvað haldiði að maður hafi fengið með kaffinu. Kandís... þegar ég var yngri var þetta algjört sælgæti, maður fékk þetta hjá ömmu og afa. Þegar ég saug einn mola var ég allt í einu 4ra ára aftur og stóð í stofunni í Hlíðargerðinu í veislu hjá ömmu og afa, yndisleg tilfinning.
puss o kram